PoeTryGeneration

Nicholas Sparks, Bezpieczna przystań Powieści Sparksa szturmem zdobywają serca czytelników, chyba tylko nieliczne nie doczekały się jeszcze filmowej ekranizacji. Obecnie wielu z zapartym tchem wyczekuje na wejście do kin kolejnej filmowej adaptacji powieści Sparksa. "Najdłuższa podróż" wchodzi do kin już w czerwcu tego roku. Jedną z głównych ról gra syn Clinta Eastwooda, Scott Eastwood. Rok temu mogliśmy oglądać ekranizację "Dla Ciebie wszystko", choć największą popularnością z całą pewnością cieszy się "List w butelce" z Kevinem Costnerem z 1999 r. Można by tak wyliczać bez końca, Sparks nie ważne czy w wersji powieści czy filmu przyciąga tłumy czytelników do lektury i widzów przed ekrany. Do niedawna znane mi były jedynie filmowe ekranizacje powieści Sparka, do dnia kiedy zupełnie przez przypadek wpadła mi w ręce "Bezpieczna przystań". Znałam tę historię oczywiście z filmowej wersji, pomimo to przeczytałam ją z zapartym tchem. Dzięki...

Słodzę herbatę solą, doprawiam dania cukrem, słodzę życie udręką, przemycam radosne chwile, narkotyk chowam po kątach, zbyt drogi by dzielić się nim i tyle upajam się pragnieniem, sycę głodem nie swoim, patrzę na świat i nucę kołysankę głuchą, nikt jej przecież nie słyszy gdy nocą przechodzę w sen błogi. Serce moje grzechocze, hula w nim wicher srogi, byle dotrwać do końca, byle nie upaść w pół drogi. Rozrywa mnie szczęście, wyciska soki ostatnie, uszy mi krwawią ze śmiechu tego, którego nie słyszę. Radość mnie gryzie, myśli krążyć nie ustają, dążą do stanu po prostu, po środku i w drodze. Nie chcąc być szczęśliwym, nie chcąc żyć w rozpaczy chcąc normalności by celu nie zatracić.

Wszyscy jesteśmy dziwakami,  dziwnymi ludźmi z dziwnymi przyzwyczajeniami. Inaczej wychowani, opacznie rozumiani, żyjemy nie dopowiedziawszy o co tak naprawdę nam chodzi. Mózg ludzki niby tak samo skonstruowany, te same mechanizmy, te same zasady, a jednak różnie pojmujemy, to co wszyscy dostrzegamy. Wszyscy jesteśmy dziwakami, dziwnymi ludźmi z dziwnymi nawykami. Dziwni zawsze zainteresowanie wzbudzają, nieświadomi niczego gdy odmienności swej przez chwilę nie ukrywają. Wszyscy jesteśmy dziwakami, dziwnymi ludźmi z dziwnymi zachowaniami. Postrzegający siebie za najbardziej normalnych, wcale nie przeciętnych, byle nienagannych, ramy tworzymy i w nich się zamykamy, bojąc się swej natury,  jako indywidualnych.