PoeTryGeneration

Mamy swoje miejsca, mamy swoje zwyczaje mamy powiedzonka, gesty i zachowania tworzymy siebie w głowach innych tacy jesteśmy, pozostawiamy ślady. Nawet po śmierci pozostają obrazy, jak błysk flesza, spadające gwiazdy. Miejsca, w których być powinni, Słowa, które zostałyby wypowiedziane, Gesty przez nich nie zauważane, dotychczas istniejące, przeszłością zamazane. Na stałe przywiązani mocą pamięci, zawsze pozostaną w tych samych miejscach, jakby czekali aż czas ruszy dalej, wskazówki jakby zamarły  nic się już więcej nie wydarzy. Mieliśmy swoje plany,  nowe do zapisania obrazy, ślady do pozostawienia, słowa do wypowiedzenia. Teraz jesteś częścią innego już świata, zawsze przed czasem do niego trafiamy, lecz całe życie do niego zmierzamy. Czy się jeszcze kiedyś spotkamy, dokończymy stare sprawy, czy to głupców takie gadanie, chcę wierzyć, co innego pozostaje?

Bez uczyć, bez celu, bez serca bezwiednie idziemy ... dystans trzymamy, byle bezpieczniej, byle najdalej, od tego co ulotne, co dla nas nieznane. Moja przestrzeń, moje granice strzegę ich pilnie, czuję się pewnie gdy zbytnio się zbliża  nieważne czy obcy przybysz czy znany  uciekam i zamykam bramy. Nie ufam nikomu-każdy oszusta skrywa w kieszeni, Nie ufam nikomu- nawet Bogu i jego boskim planom. Nie ufam nikomu- zdrajcami jesteśmy my sami. Zmrożone serce odporne na straty, coraz bardziej skute lodem. Pozostaje niewzruszone na gorzkie żale, na ludzkie boleści, kluczem - wyrzucić z pamięci. Wymazać z obrazu niechcianego bohatera, wykreślić złe wspomnienia. Memento mori - zmarli kroczą za nami, Memento mori - żywi też dla nas pomarli.